Wielowymiarowość *pamiętnik jednostki

Koniec i początek

Symbolicznie i w przenośni zatoczyłam koło i dziś znów znajduję się na początku. Jednak teraz jestem w zupełnie innym wymiarze. Obecnie posiadam większą wiedzę, bagaż doświadczeń oraz kompletnie inną perspektywę. Zmieniły się moje priorytety. Jestem świadoma specyfiki pracy w branży, w której pracuje. A co najważniejsze jestem świadoma innych ludzi oraz mnie samej. Zapisałam się na nowo, prawdziwie.

Zapisywanie trwa nadal jednak dziś potrafię prawidło interpretować chociażby takie sytuacje, gdy z pełną radością w głosie i uśmiechem na twarzy mówię do znajomego „Cześć Mietek jak dobrze Cię widzieć!”. A tu zonk. Ten WCALE NA MNIE NIEPATRZĄC tylko na milczącą znajomą obok zadaje pytanie w eter – Dlaczego? Co się stało? Ja nadal spokojnie z uśmiechem w głosie jednak z pewnego rodzaju niesmakiem odpowiadam: „Nic się nie dzieje. Będę potrzebowała twojej pomocy od samego rana”. Takich podobnych sytuacji w moim życiu było multum. Przez 29 lat w takich momentach rozbrzmiewało w mojej głowie: „Matko!! Jaka ja muszę być brzydka skoro faceci patrzeć na mnie nie mogą”. A od stóp do głowy przechodziła przez moje ciało fala smutku i ogromnej przykrości. Dopiero te wszystkie zebrane doświadczenie po drodze, te krakowsko - hamburskie wydarzenia rzuciły nowe spojrzenie na podobne momenty. Cały proces wyrzucania z twardego dysku mojej podświadomości fałszywych przekonań i fałszywego obrazu na mój własny temat spowodowało, że dziś myślę „Matko!! Jaki nieśmiały facet!” ;)

Los tak chciał, że poznałam jeszcze jedną osobę, która była psychicznie niszczona przez tego samego człowieka co ja. Była jego ofiarą przede mną. Działał w bardzo podobnym schemacie jak do mnie w jej przypadku. Cechy charakterystyczne, które mnie łączą z tą osobą to dobroduszność, pracowitość, życzliwość, serdeczność i otwartość na drugiego człowieka. Ogólnie rzecz mówiąc miłość w szerszym i wyższym znaczeniu tego słowa. Coś co mobberom brakuje i co ich wkurza.

Sprawa na łamach prawa jeszcze chwilę potrwa. Słuchanie świadków było doświadczeniem makabrycznym wypełniającym całą traumę. Poświadczającym jak mobber skubanie dobrym był i jest manipulatorem. Nie miałam świadomości podłości tego człowieka. Na całe szczęście kilka jego kłamstw wyszło na światło dzienne przed obliczem sprawiedliwości.

Poza tym spotkałam innych ludzi – przeróżnych, którzy doświadczyli przemocy psychologicznej nie tylko w pracy, ale również w domu, wojsku, szkole…. Problem przemocy psychologicznej jest bardzo poważny. Mało tego ostatnio słyszałam, że to zjawisko jest również dostrzegalne na porodówkach. I to wszystko dzieje się w Polsce - w środku Europy w XXI w. Gdzie czasy obozów koncentracyjnych na tych terenach kiedy masowo używano przemocy psychologicznej dawno się skończyły. Chcę przełamać tabu i zacząć o tym mówić.

Choć oczywiście zjawisko nie jest tylko „polskie”. Poznałam chłopaka narodowości niemieckiej, który był mobbingowany w szkole. Było to już tak silne i natarczywe, że borykał się z problemami zdrowotnymi oraz ostatecznie zmienił placówkę oświatową.

Zjawisko przemocy psychologicznej, a w tym przypadku znęcanie psychiczne ma tą samą charakterystykę i obojętne jest tu czy to praca czy szkoła. Jedyne co może się różnić to nazewnictwo. Jednak nomenklatura naprawdę jest obojętna kiedy w grę wchodzi zdrowie i życie człowieka.

Cieszę się, że ze wszystkiego tego co się rozwaliło - ja pozbierałam co mogłam i stworzyłam projekt „przeciwmobbing”. I w tej chwili jest już gotowa strona projektu.
W całej sytuacji, którą próbowałam tu naszkicować w ciągu tych kilku tekstów ja wielokrotnie czułam się wielką przegraną. Z niesamowitym poczuciem niesprawiedliwości. Praca nad projektem „przeciwmobbing” i tworzenie tego pamiętnika daje mi symboliczne poczucie zwycięstwa jako człowieka. Daje mi poczucie sensu doznanych przeżyć. A gdyby udało mi się uwrażliwić choć jedną osobę na zagadnienie przemocy psychicznej bądź choć jedną uratować to misja tego projektu byłaby całkowicie wypełniania, a ja mega szczęśliwa.

W dzisiejszym kompaktowym świecie nader często zapomina się, że człowiek istnie, aby być człowiekiem. Aby szerzyć dobro i radość korzystając z życia w gotowości na otwartość względem drugiego człowieka. To, jak i wiele innych aspektów naszego prawdziwego istnienia tu na Ziemi będę chciała ludziom przypominać.

Mam nadzieję, że uda mi się zjednoczyć wszystkich dobrych i pozytywnych ludzi, którzy wesprą główne hasło projektu ”przeciwmobbing” – BĄDŹ PRZECIW PRZEMOCY PSYCHOLOGICZNEJ!

Mam nadzieję, że razem będziemy mogli tworzyć przyjazny świat dla nas, dla naszych dzieci, osób starszych i naszych potomków.

Bardzo dziękuję, też za dobre słowa i wsparcie tej inicjatywy, które do mnie docierały w chwili, gdy projekt tego pamiętnika raczkował i był narzędziem czysto „autopomocowym” dla mnie.

Nabrałam sporo sił. Złapałam równowagę. Sporo rozumiem z tego co mi się przydarzyło. Te jakże negatywnie przykre doświadczenie było także zapalnikiem wielu innych pozytywnych.

Ten rozdział w moim życiu właśnie zamykam. Jestem znów na początku w winnym wymiarze. I teraz muszę zrobić to co robi każde dziecko, gdy się wywróci. Wstać. Idę dalej….

No komentarze

, by evi Wol

Kaczka dziwaczka

Wchodzę do budynku z czerwonej cegły: „Dzień dobry chciałabym zaświadczenie o niekaralności”. „To do Sądu trzeba iść na Kaszubską” odpowiedział zmieszany portier w okienku. Ja niezwłocznie odrzekłam zdziwionym głosem „A ja nie jestem na Kaszubskiej!??” No hallo! - brzmiało w mojej głowie - człowieku ogarnij się. ;) „Nie” odezwał się sympatycznie kolega portiera i zaczął tłumaczyć mi drogę. Zbaraniałam. Mina Pana Portiera była bezcenna. Odpuściłam sobie zaświadczenie wychodzę już cała uchachana z samej siebie. Spoglądam na szyld by sprawdzić w jakim to budynku usytuowałam sobie wyimaginowany Sąd i czytam „Urząd Morski w Szczecinie”. Zataczałam się ze śmiechu. Weszłam na pełnej „nieświadomce” do Urzędu Morskiego i proszę w portierni o zaświadczenie o niekaralności i oczekuję wskazania mi sali pod którą mam się udać, a oni mi każą iść do Sądu tak jakbym w nim nie była. No proszę was, co to ma być?! ;)

Ale to jeszcze nic. Kilka dni później w pośpiechu zaparkowałam pierwszy raz w Kaskadzie. Pękam z dumy, że mi się udało pokonać tę jakże stromą serpentynę wjazdową i lecę na skrzydłach do Luxmedu na badania. Wracam i co? Taaak, i nie pamiętam, gdzie stoi moje auto. Ja - mistrzyni sytuacji przezabawnych hehehe

Poruszyłam pięciu Panów z ochrony, aby mi pomogli odnaleźć samochód. Panowie nie kryli rozbawienia jaki ze mnie mieli. A ja jeszcze z powodu stresu na pytanie jakim samochodem przyjechałam potrafiłam udzielić jakże błyskotliwej odpowiedzi: czarną skodą. No ale jaką? - dociekał ochroniarz. Wysoką na stargardzkich blachach – mistrzowsko odrzekłam. Niczym mała Michalina z "Tylko mnie kochaj" na pytanie jak wygląda jej Mama. Jest taka ładna ma oczy i nos. Jednostki specjalne służby ochrony Galerii Kaskady przeprowadziły piękną akcję pod kryptonimem „Klientka i jej zagubiona czarna skoda.” Gdy już szczęśliwie po 40 minutach wyjeżdżałam z parkingu. Sama miałam ogromny ubaw i przypomniało mi się jak w czasach licealnych podczas imprezy w pewnym klubie zgubiłam okulary i wstrzymano dyskotekę, zapalono światła i wszyscy ich szukali. Albo jak wracałam przez Berlin do Stargardu ze Szczecina. Miałam szczęście trafić na przyjaznych Panów z kontroli celnej. Ich zdziwienie na moje pomylenie pociągów było przeogromne. :)

To był maj 2016 roku, gdy wyszłam wtedy z tego Urzędu Morskiego i kiedy już przestałam zataczać się ze śmiechu. Pomyślałam „jest dobrze, wracam do siebie”. Tak!! Ogarnęła mnie fala poczucia szczęścia. Zdałam sobie sprawę, że najtrudniejsze już za mną, bo znów zaczynają się dziać sytuację prześmieszne w moim stylu. W nurcie „kaczki dziwaczki” - pozytywniej zakręconej jak słoik dziewczyny. Taka właśnie jestem i to roztargnienie polubiłam bardzo w sobie. Teraz jest jeszcze lepiej, gdyż wywaliłam już z siebie sporo fałszywych taśm i zapisuje w swojej podświadomości i świadomym umyśle prawdziwe nagrania na obraz mnie samej. Ten zapis jest niezmiernie ważny by zaczęło się dziać jeszcze piękniej i życie układało się w dobrą całość. Zawsze to lepiej iść prowadzona ciepłymi promieniami słońca przed siebie niż dostawać metalową maczugą życia po głowie i nie móc ruszyć się z miejsca. Z całego mojego serducha życzę wszystkim ludziom takiego oświecenia, wolności i prawdziwej radości.

No komentarze

, by evi Wol

Dzień kobiet

Słyszeliście jak w marcu 2016 roku w Radio głosili czego pragną kobiety na dzień kobiet – tablety, smartphony, laptopy… Lektor uświadamiał mężczyzn co mają podarować swoim kobietom by Ci zaspokoili ich pragnienia. Seriously?

Ja jestem „kobietą niczyją” i na dodatek jeszcze raczej nie z tej planety. Ale może właśnie dlatego, że moje pragnienia są zupełnie inne. Nie z tej epoki czasowej. Wcale nie pragnę posiadać jakiś kolejnych rzeczy. Nie chcę słodyczy, ani czegoś prostokątnego z nadgryzionym jabłkiem w oszałamiającej cenie.

Na dzień kobiet chciałabym otrzymać coś więcej, coś prawdziwego, nienamacalnego, coś z magicznej głębi Wszechświata. Nic materialnego, coś z metafizyki, coś nieogarniętego przez logikę. Coś co działa na taką siłę przyciągania, która ma ogromną moc i nie można się jej oprzeć.

Chciałabym spędzić czas z drugim człowiekiem – mężczyzną, ale nie dlatego, że z jakiś powodów musiałby ze mną ten moment spędzić. Tylko dlatego, że szczerze chciałby mi podarować swoje chwile, że szczerze chciałby przebywać w moim towarzystwie bo to dawałoby jemu odwzajemnioną prawdziwą radość i przyjemność.

Gdyby wielki zegar czasu ustawił w końcu odpowiednio wskazówki i zesłał do mojego życia takiego faceta. To w mój idealny dzień kobiet, obudziłby mnie skoro świt. Przy wschodzącym Słońcu pilibyśmy czarną herbatę z miodem i cytryną. Zaraz potem zabrałbym mnie do lasu. Tak, do lasu!! – pragnienie pójścia do głębokiego lasu i obcowania z naturą mam w sobie już od ponad roku. Spacerowalibyśmy po lesie i wdychali względnie świeże powietrze. Z dala od zgiełku miasta i wszelkich hałasów delektowalibyśmy się spokojną ciszą. Trzymałby mnie za rękę, abym czuła się bezpiecznie. Obdarowywałby mnie swoim uśmiechem i ciepłem własnej osobowości. Po leśnym spacerze wrócilibyśmy do domu. Wtulona w jego ramionach oglądalibyśmy jakąś dobrą komedię i śmiali się do rozpuku. I tak leżąc i nic nie robiąc spędzilibyśmy drugą część dnia. Wieczorem pozwoliłby mi zrobić kolację przy świecach z dobrym francuskim winem…

Wiem, jestem wymagającą niepoprawną romantyczką. I może właśnie dlatego ciągle samą. Chciałbym, aby wziął urlop, wyłączył telefon i przez cały boży dzień był tylko dla mnie. Dodatkowo zdobył się na trud zabrania mnie do lasu. Żeby tego było mało, to jeszcze posiadał OSOBOWOŚĆ!! w erze jałowych papkowato – popularnych pozorów. Szok!!! Bo zwykła czekoladka czy kawałek drogiego urządzenia „do odfajkowania” mi nie wystarcza. Tylko, wiecie, ja rzeczy mogę sobie sama kupić. I jeśli przeżywać miłość, to dlaczego nie taką piękną z marzeń? Czasem czuję się zagubiona w czasie. Tak jakby moja podróż odbywała się nie w tej przestrzennej destynacji.

No komentarze

, by evi Wol

Światło w tunelu

Jest marzec 2016 roku jestem w szpitalu na Unii Lubelskiej w Szczecinie. Najtrudniejszy czas mojego życia zamknął się w roku 2015 i był już za moimi plecami. Zamykam za sobą drzwi Zakładu Medycyny Nuklearnej już ostatni raz. Dziś już nie płaczę. Pomimo, że dokładnie tak samo jak rok temu nikt na mnie nie czeka.

Wychodzę ze szpitala. Przetrwałam 8 nieszczęść, 5 huraganów i 2 powodzie.

Żyję.

Moje wnętrze całkowicie obezwładnia pokora. Czuję harmonię i spokój. Zupełne pogodzenie z losem. Zamykam drzwi i nie odczuwam strachu, żadnego lęku. Bo dziś doskonale wiem, że człowiek, to coś więcej niż kupka kości i skóra. Składa się na niego coś magicznego czego nie jestem w stanie nakreślić słowem. Z wszystkich dostępnych określeń najbardziej pasuje mi dusza. Po tych wszystkich przejściach. Wstrząsająco jasno stała się przemijalność mnie samej i zmiany. Tego, że w jednej chwili możesz przestać istnieć lub całkowicie może przeobrazić się Twoje życie.

W momentach oświecenia następuje szczere przewartościowanie. Myślę, że to jest nader osobista sprawa, każdego człowieka, który to doświadcza. Tak bardzo wielowymiarowa, że pozostawię to bez głębszego rozpatrywania. Jestem pewna, że jeśli sam coś takiego wstrząsającego przeżyłeś doskonale wiesz o czym próbuje tu pisać. Co myślę jest standardem to fakt, iż uświadamiasz sobie uderzająco najprawdziwszą z prawd: jesteśmy tu na chwilę. Tak więc, wszystko to co mamy, posiadamy niejako w dzierżawie i nie ma większego znaczenia. Równie bez znaczenia jest to czy umrzesz jako kierowniczka, menadżer czy pracownik. Warto więc zastanowić się co jest w moim istnieniu ważne.

Doznajesz oczyszczenia na głębszej warstwie samego siebie. Jednak życie doczesne trwa nadal tu na ziemi również na płytszej przestrzeni.

Zdałam sobie sprawę, że pozwoliłam, aby „bałagan tego człowieka z samym sobą” zanieczyścił moje życie. To jest kwestia granic o których już pisałam, które należy stawiać.

Wiecie co jest najtrudniejsze obecnie po całej tej katastrofie? Już nawet nie to, że straciłam pracę, którą bardzo lubiłam w gruncie rzeczy w dobrej firmie w której chciałam pracować. Że utraciłam cały ogromy nakład pracy na mojej ścieżce kariery zawodowej, którą wiązałam z tą firmą. I że zawodowo zatoczyłam koło i znów jestem na początku. Podczas, gdy moim rówieśnicy są już dużo dalej ode mnie podkreślę mam tu na myśli odległość w obszarze zawodowym.

Najtrudniejszy jest fakt, że ten kat bardzo umiejętnie robi z samego siebie ofiarę. Gdy siedzisz w Sądzie i słuchasz jak człowiek zeznający pod przysięgą kłamie. I kiedy już w 100% masz pewność jak z całkowitą premedytacją doprowadzał Ciebie do rozstroju nerwowego, a Ty nie masz na to wszystko dowodów.

Mobber jest tak doskonałym manipulatorem, że pociąga za sobą zazwyczaj całe środowisko.

Mnie napastował, niszczył psychicznie i zastraszał, a wszystkim wokół opowiadał, że „ja znów wariuje”. Usłyszałam od niego „że mnie zajebie jak wejdę jemu w ścieżkę kariery zawodowej”, „że mam zjebany głos”, „że jestem nudna i gruba”, „że dopłaci mi abym tu nie pracowała”, „że mam pakować się do wora bo już tu nie pracuję”. To, że jestem gruba i powinnam schudnąć słyszałam niemal codziennie. Kiedy słucham, gdy on wszystkie swoje cechy przypisuje mi, a zabiera moje dla siebie. I jeszcze robi ze mnie agresora. Kiedy wiem jak to się dla mnie skończyło…

Pomimo całej tej wiedzy na głębszej warstwie nie jestem wstanie powstrzymać falę gniewu i złości wobec tego człowieka, która mnie ogarnia. Siedzisz, słuchasz, nie dowierzasz temu co słyszysz i już jasnym jest dla Ciebie fakt, że stoi przed Tobą chory człowiek.

Przerażające jest dla mnie to, że on nie jest sam. A takie psychopatyczne jednostki tak dobrze funkcjonują w społeczeństwie i ciągną za sobą rzesze ludzi niczym Hitler. Porównanie jest może drastyczne, ale tak kojarzą mi się działania tego człowieka i tego jak sprytnie przeciągnął na swą stronę ludzi z którymi razem pracowaliśmy.

A ja swoją dobrocią wtedy, gdy to wszystko się działo strzelałam sobie raz po raz tylko w kolano.

Dlaczego? To bardzo proste. Zamiast radykalnie zrobić szybkie cięcie i ukrócić jego postępki to ja mając na względzie to, że musiał zaznać sporo zła skoro taki jest, dałam się zastraszyć, a potem wdeptać w ziemie. Wyciągałam do kata dłoń wierząc w jego przemianę i tym samym mój spokój. Ufałam filozofii, że gdy pokaże jemu pozytywną stronę świata to on też stanie się dobrym. Coś na styl zwalczania zła dobrem.

Tak, tak. Można pękać ze śmiechu.

Teraz, gdy patrzę na te wydarzenia z innej perspektywy jako obserwator, a nie uczestnik. To sama nie pojmuje swojego działania.

Mogłam zacząć nosić ze sobą dyktafon dużo wcześniej i uzbierać piękny materiał dowodowy. W firmie były kamery. Zbyt późno uświadomiłam sobie, że momenty kiedy mnie pchnął taranem przy wejściu lub gdy podczas rozmowy z moi kolegą tak po prostu, jakby mnie nie było, wszedł między nami przerwał rozmowę zasłaniając mnie swoją postacią... To wszystko musiało być nagrane. W tych miejscach były kamery, a ja wówczas nie pomyślałam, aby uzyskać te nagrania.

Jeśli jesteś ofiarą mobbingu. Masz podobną sytuację zbieraj cały arsenał dowodów, aby sprawa się nie rozmywała. Pisz dzienniki wydarzeń, nagrywaj, zbieraj nagrania z firmowych kamer, szukaj pomocy u osób trzecich lub wyżej w firmie. Tak z szczerego serca poradziłabym sama sobie te kilka lat wcześniej.

Nie warto starać się o dobrą współpracę z człowiekiem, który jest chory. Pobłażając i przebaczając jemu każdy błąd i wyciągając do niego rękę. Nie warto próbować pokazać człowiekowi, który szerzy zło, że świat ma dobrą stronę. Nie warto spędzać ani chwili z człowiekiem, który krzywdzi. Absolutnie nie warto takiego człowieka obdarzać jakimkolwiek zaufaniem. Taki człowiek później i tak dokopie Ci tak mocno, że stracisz wiarę w innych.

Powyższe słowa to zapis i niejako „esencja” mojego osobistego doświadczenia. Na domiar wszelkiego zła, które doznałam od tej istoty. Chcąc uzmysłowić jemu jak bardzo rani podarowałam jemu maszynopis nieukończonej mojej książki inspirowanej wydarzeniami z tamtego okresu, którą chcę wydać. Nie zrozumiał przekazu, a fabułę i całość wykorzystał do dalszej manipulacji przeciw mnie.

Jest to najboleśniejsza z lekcji, którą odbyłam w swoim życiu. Jednak wykształcenie ma swą cenne. Dzięki temu doświadczeniu moje życie w kilku aspektach zmieniło się na lepsze. Drobne trudności z którymi się jeszcze borykam to kwestie zawodowe i to że trauma i poczucie niesprawiedliwości oraz jednocześnie bezsilności odtwarza się za każdym posiedzeniem procesowym.

Największym wyzwaniem dla mnie w tej chwili jest nauczyć się ufać znów ludziom. Bardzo chciałabym spotkać teraz sporą liczbę dobrych osób, aby wykurzyć ten olbrzymi brak wiary w innych ze swojego życia. Coraz częściej tak też się dzieje.

Światło w tunelu świeci coraz jaśniej.

No komentarze

, by evi Wol

Masz Ci Babo placek

Gdybym miała narysować rok 2015 w obrazie dominowałyby odcienie szarości. Pełno strachu, bólu, rozczarowania z przebijającą się żółtą słoneczną barwą pojawiającej się nadziei. Życiowa sinusoida. Medycznych i psychologicznych „zjawisk”, które mną targały o których nigdy wcześniej nie miałam pojęcia. Walka o równowagę. Bój w istocie rzeczy o życie. Sporo rozmów kwalifikacyjnych, które kończyły się odtwarzaniem tragedii, która już za mną i ogromne poczucie niesprawiedliwości, że to ja ponoszę konsekwencję znęcania się nade mną, że ja się miotam i szukam nowego zatrudnienia podczas, gdy mobber wygodnie piastuje „ciepłą” posadkę i pewnie za moimi plecami nadal się ze mnie śmieje i niszczy moją postać.

To był listopad 2015 roku kiedy względnie miałam więcej siły. Trzymałam się już bardziej ram całości, mniej płakałam. Byłam świadoma, że muszę ruszyć do przodu. Na nowo wszystko poukładać. To był właśnie czas kiedy ja ogromnie pragnęłam nadać sens temu co doświadczyłam i zabrałam się do pracy nad moim autorskim projektem, który ma na celu pokazać konsekwencje przemocy psychicznej dla osoby nią dotkniętej od wewnątrz. Same hasła mobbing, hejt, stalking nic nie mówią. One nabierają znaczenia jeśli to się przeżyje na własnej skórze. Tak więc, postanowiłam aktywnie działać przeciw mobbingowi i wszelkiej przemocy psychicznej. Decyzja ta dawała mi poczucie siły i przewrotne wrażenie, że dzięki temu pozbędę się statutu „ofiary mobbingu”.

Zainspirowana słowami Ani Witkowskiej „Wielki dramat może być tylko częścią serialu Wspaniałe życie” postanowiłam również zmienić całe swoje życie na lepsze. I chciałam wszystko pozmieniać na pstryknięcie palców. Wyszedł z tego nieudany kogiel mogiel.

Gorzko go przełknęłam i pogrążyłam się w literaturze Beaty Pawilkowskiej, która niesamowicie mi pomagała wejść na ścieżkę zmian. Na drogę, która prowadzi, mam nadzieje, ku spełnieniu i prawdzie. Bo te wszystkie tragedie właśnie po to się wydarzają, aby zmusić nas do szukania prawdy i zrobić porządek w swoim wnętrzu.

Od tego czasu, gdy ogarniał mnie strach zaczęłam śpiewać. Kiedy przypływała fala beznadziei i bezradności tańczyłam. Zazwyczaj w domu, gdzie nikt mnie nie widział. Raz całkiem zapominając się i mając już totalnie wywalone na wszystko tańczyłam, to właściwie za dużo powiedziane, kiwałam się w rytm smartphonowej muzyki na przystanku czekając na tramwaj. Spróbujcie efekt jest niesamowity!

Gdy łzy wodospadami napływały mi z poczucia krzywdy do oczu mówiłam sobie to tylko chwilowe, dasz rade, dasz rade i kilka innych zdań zaczerpniętych z nauk Beaty Pawlikowskiej i innych trenerów, a które zachowam dla siebie.

Gdy wychodziłam biegać zawsze bujałam się na bujawce na placu zabaw dla dzieci w parku jeśli była wolna. Bo uwielbiam się bujać i to daje mi poczucie szczęścia. Kto powiedział, że z huśtawki można korzystać do pewnego roku życia??

Starałam się rzucić na luz. Pogodzić się z stanem faktycznym. Przyjąć wszystko tak jak jest. Zaufać, że życie poprowadzi mnie w dobrym kierunku, że wyjdę z tego bagna w którym ugrzęzłam. I zaczęłam stosować terapię śmiechową czyli jak najwięcej się śmiać bo życie jest zbyt krótkie…

Nie jestem jeszcze mistrzynią raczej poszukiwaczką kolejnych metod jednak te które odkryłam polecam z ręką na sercu. Jak mówi jeden z buddystów, który przechodził przez moją drogę w tych najtrudniejszych momentach mojego życia: kiedy jesteś po uszy w gównie jedyne co możesz zrobić to zacząć śpiewać….

No komentarze

, by evi Wol

Strony

Wielowymiarowość *pamiętnik jednostki

Koniec i początek

Kaczka dziwaczka

Dzień kobiet

Światło w tunelu

Masz Ci Babo placek

Promyk Słońca

evi.Wol

Performance - osobista historia

Popularne Posty

Polub mnie na Facebook

Archiwum bloga

Strony

Wielowymiarowość *pamiętnik jednostki

Koniec i początek

Kaczka dziwaczka

Dzień kobiet

Światło w tunelu

Masz Ci Babo placek

Promyk Słońca

evi.Wol

Performance - osobista historia

Popularne Posty

Polub mnie na Facebook

Archiwum bloga

Subscribe